สวัสดีครับเพื่อนๆ เรือใบสีฟ้าทุกคน บทความนี้อาจจะไม่เกี่ยวกับเรื่องทั่วๆ ไปของเรือใบสีฟ้า แต่มันก็น่าจะมีบทความที่ดีและให้แง่คิดที่ดีในความเป็นจริงของมนุษย์เดินดินอย่างเราๆ ออกมาพูดและให้เพื่อนๆ ทุกคนได้รับทราบบ้างนะครับ ผมจึงขออนุญาตนำเรื่อง "บาปบุญที่มองเห็น" มาเล่าสู่กันฟัง และอาจจะเป็นคติสอนใจเรื่องหนึ่งเลยก็ว่าได้..

ครับ เรื่อง "บาปบุญที่มองเห็น" ผมก็ได้ไปเห็นด้วยตัวเองและสายตาทั้งสองดวง เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่ริมแม่น้ำปลิงของจังหวัดกำแพงเพชร เมื่อช่วงยามเย็นก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน ซึ่งผมก็ได้อยู่ในบริเวณนั้น ได้นั่งเล่นและชมบรรยากาศยามเย็นที่ริมแม่น้ำปิง และรอชมพระอาทิตย์อัศดงไปในตัว และบรรยากาศก็งดงามสดชื่นเลยทีเดียว และในบริเวณริมแม่น้ำปลิงก็มีผู้คนมากมายมาเที่ยวพักผ่อน
มานั่งเล่นพาครอบครับหรือคู่รักมานั่งชมบรรยากาศยามเย็น ตลอดจนก็มีบางกล่มออกมาวิ่งออกกำลังกายเพื่อสุขภาพ ซึ่งแนวริมแม่น้ำปลิงนั้น ได้ทำบันไดและแนวราดยาวเป็นกิโลจนสุดสายตา จึงสามารถวิ่งเล่นออกกำลังกายได้ไปในตัว และก็มีกีฬาชนิดอื่นๆ อีกหลายอย่างที่มักทุกคนนิยมมาออกกำลังกายเล่นที่ริมแม่น้ำปลิงเป็นประจำ

ครับ ก็เข้ามาที่เรื่อง "บาปบุญที่มองเห็น" ซะที ฮ่าๆๆๆๆ แวะไปเรื่องอื่นซะไกล มาๆ เข้าเรื่องกัน ผมนั่งตรงริมตะริ่งบันไดด้านบนสุด ซึ่งผมก็ได้มองเห็นอะไรได้ดีและชัดเจนมาก ด้านล่างก็จะมีคนไปเดินเล่นใกล้ๆ ริมน้ำรับบรรยากาศที่สดชื่น และก็มีบางคนได้นำอาหารเม็ดไปว่านให้ปลาตามแนวริมน้ำ และเป็นภาพที่อบอุ่นเลยทีเดียว มีทั้งลูกหลานร่วมกันให้อาหารปลาอย่างสนุกสนาน จนใครผ่านไปมามองเห็นก็ยิ้มปริ่ม เพราะดูแล้วน่ารักและใจบุญสุนธารดี ซึ่งผมก็ได้มองว่าดีนะที่มีคนจิตใจงดงามแบบนี้ ซึ่งหาดูแบบนี้ไม่ได้ง่ายๆ ถึงอาจจะไม่รู้ว่าการให้อาหารปลาบ่อยๆ จะทำให้ปลาหาอาหารเองไม่เป็นหรือเปล่าก็ตามที แต่ก็ถืว่าผู้คนเหล่านี้ใจบุญและมีความเมตา ฮ่ๆๆๆ แล้วใครจะรู้ว่ามีแค่คนใจบุญอยู่อย่างเดียวละครับ พอหันไปมองตรงกลางแม่น้ำปลิง ก็ดันเห็นคนลากตาข่ายดักปลาอยู่ ฮ่าๆๆๆๆ เวรกรำ มันเป็นไปได้ยังงัย ริมฝั่งคือคนใจบุญกลางน้ำคือคนทำบาป เพราะไปเบียดเบียนชีวิตของผู้อื่นโดยเจตนา ซึ่งผมก็ยังแปลกใจอยู่ว่า ทำมัยมีเด็กพวกนี้ถึงได้นำปลามาขายให้กับผู้คนตามแนวริมแม่น้ำปลิง เพื่อให้ปล่อยปลาและได้ทำบุญ แถมเด็กที่นำมาขายก็สุดแสนจะอ่อดอ้อนซะด้วย (แบบน่าสงสาร) บางคนก็ซื้อนะ แต่สำหรับผมไม่ซื้อครับ เพราะมันน่าแปลกอยู่ ผมจึงได้ถามเด็กขายปลาว่า นำปลาที่ยังไม่ตายมาจากไหน เด็กแกก็ไม่ตอบบ่ายเบี่ยงจะให้ผมช่วยซื้ออย่างเดียว ฮ่าๆๆๆ ผมก็เลยบอกให้ไปข้างหน้า แต่แม๊ะๆ ก็ยังไม่ไปอีกแถมมานั่งข้างๆ ผมอีกนะ เพื่อจะให้ซื้อปลาให้ได้ จนผมเอ่ยถามอีกว่า ต้องบอกมาก่อนว่านำปลามาจากไหนและจากใครจึงจะยอมซื้อ ฮ่าๆๆๆๆ แค่นี้แหล่ะครับ ไอ้เจ้าเด็กขี้อ้อนรีบรุกหนีไปเลย กรำ..แท้ สงสัยมีคนห้ามไม่ให้บอกแน่แท้... แต่ไม่เป็นไร เท่าที่ผมสังเกตุก็น่าจะรู้ว่าปลาที่เด็กได้นำมานั้นมาจากไหน และปลานั้นก็ยังอยู่ในสภาพยังไม่ค่อยอ่อนเพลียสักเท่าไหร่ เพราะหลักฐานนั้นมันอยู่ต่อหน้าผมนั่นเอง ก็ไอ้คนลากตาข่ายดักปลานั่นไง อืมมม เป็นธุรกิจที่แปลกเน่อ ทำบาปเพื่อนำปลามาให้คนใจบุญทำ เพื่อจะได้รับบุญยิ่งๆ ขึ้นไป แต่คนที่ได้กะตังค์ก็คือคนใจบาป ฮ่าๆๆๆ ถ้าจะให้เรียกอีกอย่างว่านี้คือการหาเงินได้ดีอีกทางหนึ่งก็ได้นะครับ แต่ที่ผมได้นำมาเล่าสู่กันฟังมันคือ "บาปบุญที่มองเห็น" ได้ชัดเจนต์เลยนั่นเอง เพราะผมได้มองเห็นได้อย่างแจ่มแจ้ง คนหนึ่งเลี้ยงปลาคนหนึ่งจับปลามาขาย และอีกคนหนึ่งซื้อปลาไปปล่อยจะได้บุญสุนธาร ฮ่ๆๆๆ นี่หรือคือชีวิตของเจ้าปลาตัวน้อยๆ เหล่านี้ ที่ได้รับอยู่ทุกวี่วันอยู่ในริมแม่น้ำปลิง โดยน้ำมือของคน"บาปบุญที่มองเห็น" นั้นมีอยู่จริงแท้ ที่ริมแม่น้ำปลิงจังหวัดกำแพงเพชร.

นี่ก็เป็นบทความเกี่ยวกับชีวิตประจำวันของผู้คนอีกมุมหนึ่งที่เป็นเรื่องจริง ในช่วงเวลายามเย็นก่อนพระอาทิตย์อัศดงที่ริมแม่น้ำปลิง ที่จังหวัดกำแพงเพชร ซึ่งผมก็ได้มองเห็นมันและได้เข้าใจกับชีวิตของคนเราหลากหลายอาชีพที่แปลกแต่จริง ทั้งๆ ที่ได้มองเห็นว่า "บาปบุญที่มองเห็น" ได้อย่างชัดเจนแต่ก็ยังทำ ไม่ว่าจะเป็นงานแบบไหนก็แล้วแต่ เขาทำไปเพื่อความอยู่รอด..นี่แหล่ะครับ จึงเป็นเรื่องราวที่ได้นำมาเล่าสู่กันฟัง.."บาปบุญที่มองเห็น"...

หมายเหตุ : ถ้าใครมีเรื่องอะไรที่ดีดีและแปลกก็สามารถนำมาเล่าสู่กันฟังได้นะครับ ให้ข้อคิดที่ดีได้อีกแบบ

นี่คือภาพยามเย็นริมแม่น้ำปลิงจังหวัดกำแพงเพชร (แต่ก็น่าเสียดายที่วันนั้นไม่ได้นำกล้องไป จึงไม่ได้ภาพ "บาปบุญที่มองเห็น" ที่ได้เล่ามา จึงนำภาพวันอื่นมาให้ดูแทนครับ)