ฉันชอบความรู้สึกของการได้ "แอบรัก" ใครซักคน

หนึ่งชีวิตของคนเราถ้าได้รู้สึกถึง... "ความรักแบบไม่ครอบครอง" บ้าง


ก็คงจะดีไม่น้อย โลกคงไม่วุ่นวายไม่ยื้อแย่งไม่ครอบครอง


และความรักก็คงจะไม่ "เห็นแก่ตัว" อย่างที่ดำเนินอยู่


ขึ้นชื่อว่า "แอบรัก" แล้วล่ะก็...


ฉันเชื่อว่ามันไม่ใช่อาการที่ต้องการจะเปิดเผยตัวไม่อยากให้ใครได้รู้ได้เห็น


ความสุขเกิดขึ้นได้ในมุมเงียบๆและปราศจากการครอบครอง


ความรักแบบเงียบกริบสอนให้คนปล่อยวาง และหัวใจอ่อนโยน


ไม่ปรารถนาอะไรมากไปกว่าการได้รัก


และมากที่สุดก็คงจะเป็นแค่ให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่า


..."รัก"…


เท่านั้นเองที่ความรักต้องการ...


คงเหมือนกับไม่ขีดไฟแอบหลงรักดอกทานตะวัน


สุดท้ายมันก็ต้องการแค่เพียงแค่ให้ดอกทานตะวันหันมองแสงอันน้อยนิดของมัน...


แม้จะเป็นแสงสุดท้ายที่ถูกจุดขึ้นเพื่อดับลงตลอดกาลก็ตาม



เชื่อไหม???...


ฉันเคยรู้จักคนๆนึงที่แอบรักใครอีกคนได้นานเป็นปีๆ


โดยไม่เคยแสดงตัวต่อความรักของเขา


หญิงสาวใช้โทรศัพท์เป็นสื่อแสดงความรู้สึกตลอดมา


ทุกคืน...เธอจะยกหูโทรหาเขา แม้บางครั้งด้วยคำพูดสั้นๆแค่ว่า


"นอนหลับฝันดี" เท่านั้นก็ตาม


ชายหนุ่มไม่เคยเห็นหน้าเธอ


ทั้งที่ความเป็นจริงนั้นเธออยู่รอบตัวเค้าตลอดเวลา


...เธอเคยเดินผ่านเขาใกล้กันแค่เอื้อมมือคว้า


แต่เขาไม่รู้จักเธอ...


...เธอเคยสบตาเขาแต่เขาไม่เห็นแววตาเธอ...


...เธอเคยยืนตรงหน้าเขาแล้ว(แอบ)ฟังเขาพูดคุยกับเพื่อนของเขา


แต่เค้าไม่ได้พูดกับเธอ...


ทั้งหมดเป็นความสุขของหญิงสาว...


"สุขที่ได้เห็นเขาโดยที่เขาไม่จำเป็นจะต้องเห็นเธอ"


การติดต่อของเค้าและเธอสิ้นสุดลง


ในวันที่ชายหนุ่มมีคนรักที่แสดงตัวอย่างชัดเจน


เค้าเลือกที่จะรักคนอื่นเพราะในความคิดของเค้า


...หญิงสาวไม่มีตัวตน...


หญิงสาวห่างออกมาไม่อนุญาตให้ตัวเองเข้าใกล้เค้าอีก


เธอคำนึงถึงความถูกต้องและ...ทุกอย่างย่อมมีเจ้าของเมื่อถึงเวลา


...ความรักของเธอบริสุทธิ์เกินกว่าจะทำร้ายใคร...


ในเมื่อชายหนุ่มเลือกที่ปักดอกไม้อื่นลงบนแจกันของเค้า


ต่อให้เธอสวยงามกว่าดอกไม้ดอกนั้นเพียงใดเธอก็ไม่อาจแสดงตัวได้...


แต่เธออนุญาตหัวใจให้รักเค้าได้เท่าเดิมและคงจะไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้


เพราะ "รักแท้" สอนให้เธอมีความสุขได้


แม้ "ไม่ได้เป็นเจ้าของ" หรือ "ถูกครอบครอง"


และ "รักแท้" นี่เองที่จะทำให้ดอกไม้อย่างเธอไม่มีวันแห้งเหี่ยว


"แม้ว่าเธอจะเป็นดอกไม้ไร้ชื่อ...


ที่ไร้แจกันตลอดไป...ก็ตาม"