คราวนี้ถึงกับไปนอนค้างอ้างแรมที่จันทบุรีถึง ๕ วัน กะ ๔ คืน แบบว่าเหมือนเดิมไม่ได้ไปเที่ยวไปทำงานล้วนๆ ไม่ได้เจอแม้แต่ทะเล ตะลอนทั้งจังหวัด เข้าเทศบาลนู้นออกอ.บ.ต.นี้ เหนื่อยโคxxๆ

จะยืมรถของแม่เจ้าตัวเล็กไปก็คงไม่ไหวมั่ง camry2.4 แถมยังไม่ยอมติดแก๊สให้เรายืมซะอีก จะขอยืม ฟอร์จูนเนอร์ของพ่อเจ้าตัวเล็กไปก็ดูเกินฐานะข้าราษฎรตำแหน่งจี๊ดๆแบบลุง ครานี้ก็เลยถึงมือ โดเรม่อนjazz คันห่วงของป้าทนๆเสียงบ่นเอาหน่อย หลวงเค้าให้ ก.ม.ละ ๔ บาทเองถ้ายังไม่ถึงดิวต้องถ่ายน้ำมันเครื่องก็ถือว่าเจ๊าค่อนข้างไปทางเกือบๆเจ๊ง ก็ต้องทนๆเอานิเรา

ในลังที่เห็นน่ะหนังสือทั้งนั้น แอมปรีที่เห็นไม่ได้เอาไว้เสียบกับกีตร้าติดไปเผื่อๆจัดประชุมแบบฉุกเฉินกลางตำบลง่ะครับ

โอ้แม่เจ้าที่จันบุรีนี้มีที่พักให้เลือกเยอะจริงๆ แถมมี wifi ให้เล่นฟรีๆอีกต่างหาก ลุงเลือกพักรีสอร์ทชื่อวังปลา ไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่แถวใจกลางเมืองจันทได้บรรยากาศไปอีกแบบ คืนละห้าร้อย(เอง) เตียงคู่ อุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน แถมปลาสวาย ปลาคู้ ปลาหม้อสี ปลาคลาฟ ปลามังกรสายพันธ์ออสเตเลีย ตัวใหญ่ๆมาว่ายโชว์ที่ระเบียงที่พักอีกต่างหาก

เริ่มมื้อเย็นวันแรกที่ร้านอาหารชื่อริมน้ำชายเมือง ร้านหาไม่ยากจากถนนสุขุมวิทเลี้ยวเข้าถนนที่ผ่านใจกลางเมือง ผ่านศาลากลาง ผ่านโรงพยาบาลจันทบุรี เจอสามแยกให้เลี้ยวขวา พอจะเริ่มรู้สึกว่ากำลังออกนอกตัวเมืองมีป้ายบอกทางเข้าร้านอยูฝั่งซ้ายมือครับ

อย่างว่าสั่งอาหารทะเลแบบสิ้นคิด ก็ออร์เดิร์ฟทะเล แกงเลียงกุ้งสด จิ้มๆสั่งไปงั้นๆแบบว่าเน้นประหยัด แต่แม่จ้าวผิดคาด แต่ละอย่างในออร์เดิร์ฟแยกๆไปใส่จานมาเป็นกับแกล้มได้แต่ละอย่างเลย หอยนางรมย์งี่ ปลากระพงลวกจิ้ม กุ้งลวกจิ้ม หมึกลวกจิ้มงี้ โอ้ยเป็นตาแซ่บ ราคาก็พอรับได้ ดื่มด่ำไปกับบรรยากาศพลบค่ำริมแม่่น้ำจันทบูรณ์ไปซะรีเจนซี่หมดแบนก็ต้องกลับที่พักเพื่อเตรียมตัวทำงานในรุ่งสางของวันพรุ่ง(น่านสำนวนอโยธยาจ๋าเลยไม๊เล่า)

น่าน..น้าน.... ไม่รู้กลัวจะตื่นสถานที่จนนอนไม่หลับรึยังไง ยังตะเวณหายานอนหลับมาเพิ่มอีกขวด ลาบเป็ดกับตับหวานอีกอย่างละถุง แถมกลัวจะหิวกันตอนดึกๆ ยังมีชายสี่หมี่เกี๊ยวแห้งสองถุงน้ำสองถุง ต้องขอบคุณป้าจริงๆที่อุตส่าห์เตรียมภาชนะสำหรับกินมาให้ไม่ขาดตกบกพร่อง ว่าแล้วก็เจอข้อบกพร่องของรีสอร์ทวังปลาตอนนี้นี่เอง ไม่มีที่เปฺิดขวด(โซดา)ไว้ให้ครับ เจ้าน้องชายรูปหล่อที่ไปด้วยก็ดันเปิดด้วยวิธีพิเศษไม่ได้ ร้อนถึงลุงต้องอาศัยทฤษฎีคานงัดคานดีดเปิดดังปุ้งทะลุถึงหัวใจจนถึงเที่ยงคืนเลยไม๊นั้น

ภาพนี้น้องชายคนถ่ายเค้าบอกว่าชื่อ จันทบูรณ์หมายเลข ๑๓ เอ้อไปกับติสเซ่อๆนี้ก็ได้อารมย์(ดี)อีกแบบนะ ภาพนี้ถ่ายข้างๆสำนักงานเทศบาลตำบลแห่งนึง น่าอิจฉาคนทำงานที่จันทนะ มีมุมมองที่ดีๆตลอดเวลาไม่ต้องนั้งรถไปไกลๆ

นอนอยู่จันทสองคืนแล้วคิดถึงเพื่อนรุ่นน้องที่เคยก่อร่างสร้างตัวมาด้วยกัน เค้าไปลงหลักปักฐานอยู่ที่จังหวัดตราดก็เลยขับรถต่อไปอีก๗๐กว่าโล พอไปถึงเจ้าเพื่อนก็เช๊คอินรีสอร์ทชื่อดังในรูปให้เพราะอยู่ใกล้บ้านมันดี คืนละ ๘๐๐ ห้องกว้างมาก แต่ไม่อยากจะแนะนำให้พักนะครับยังไม่ประทับใจ ส่วนใหญ่คนที่มาพักน่าจะมีสายสัมพันธืทางด้านการท่องเที่ยวรึจัดอบรมกับเจ้าของรีสอร์ทมากกว่า

ร้านที่เพื่อนพาไปกินชื่อร้านชื่อหิ่งห้อย อยู่ริมฝั่งแม่น้ำตราด รสชาดเลิศราคาก็เป็นกันเอง เฮ้อแต่บอกทางไปไม่ถูก ร้านนี้แปลกเด็กเสริฟมีแต่เด็กผู้ชายหน้าตาสะอาดสะอ้าน ไม่ยักมีเด็กเสริฟเป็นผู้หญิง แต่ถามไถ่เรียบๆเคียงๆ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นร้านสีม่วงแต่อย่างใด ก็เห็นมีลูกคามาเป็นครอบครัว หนุ่มสาวมากันเป็นคู่ เอาเป็นว่าทริคนี้แนะนำสำหรับชาวเรือใบสีม่วงสำหรับใครผ่านไปจะแวะไปชื่นชมทางสายตากับน้องๆเค้าที่ร้านพอเพลินในอารมย์ก็ไม่ว่ากัน

ไหนๆก็ไหนๆเคยสั่งแต่อาหารเช้าที่ วังปลารีสอร์ทไปกินที่ห้อง แบบว่าข้าวต้มปลาสองชาม กาแฟร้อนสองที่ น้ำส้มคั่นสองแก้ว รวม ๘๐ บาท ก่อนออกไปปฏิบัติงาน วันสุดท้ายเลยลองมานั้งกินที่ร้านอาหารของรีสอร์ท แบบเต็มเหนี่ยวไปเลย

หัวปลาหม้อทะเลต้มเผือกหม้อไฟหม้อละสามร้อยรถชาดสุดๆไปเลย แต่คราวหน้าคราวหลังมากันน้อยกว่าหกคนไม่สมควรสั่งเพราะราคามันพรีเมี่ยมไปหน่อย ส่วนหมึกผัดผงกระหรีีกับปลากระพงผัดฉ่ารถชาดเยี่ยมราคาก็ปกติจานละ ๘๐ บาท(ราคาปกติของร้านอาหารทะเลชั้นเลิศในต่างจังหวัด)

มองจากร้านอาหารเห็นห้องพักของลุงห้องที่สองจากซ้ายมือ ด้วยราคาที่แสนถูกห้องพักจึงค่อนข้างพุกพล่านไปหน่อยแม้เป็นวันธรรมดา แต่บริการต่างๆก็โอเคนะบ่ายๆโทรมาถามทุกวันว่าจะให้เก็บห้องให้ไหมค่ะ คงเกรงใจลูกค้าประเภทแอบพากิ๊กมานอนตอนกลางวัน แต่ที่เห็นๆลูกค้าก็หลากหลายนะมีทั้งเซลแมน เสี่ยๆขับรถเยอรมันรุ่นใหม่ ข้าราชการมาอบรม จนถึงสาวเกาะเอวหนุ่มมามอเตอร์ไซด์ เห็นที่ต้องกลับบ้านแล้ว ชักเริมจะล้าๆกับ หมึกลวก ปลากระพงลวก ชักคิดถึงปล้าร้าทรงเครื่องฝีมือป้าเต็มทนแล้วครับ บ๊ายบายจันทบุรี