เป็นเรื่องของหัวใจอ่ะครับ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า

อาจจะยาวไปหน่อยนะครับ...
เรื่องมันมีอยู่ว่า....
     เมื่อช่วงปีใหม่53-54ที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสไปเที่ยวต่างจังหวัดกับญาติๆ (ต้องออกตัวก่อครับว่าผมมีแฟนแล้วคบกันมา4ปีกว่าๆแล้วและญาติผมทุกคนก็รู้ว่าผมมีแฟนแต่ไปเที่ยวนี่แฟนผมไม่ได้ไปด้วย) แล้วก็มีพี่ชายผมคนนึงพาแฟนมาด้วยแล้วแฟนเขาก็พาเพื่อนมาด้วย ก่อนหน้านี้ได้มีโอกาสคุยกะพี่คนนี้เค้าเหมือนพูดขำๆว่าจัดเพื่อนแฟนเขามาให้ผม เพื่อนแฟนเขาก็น่ารักนะครับดูมีเสน่ห์ดียอมรับตรงๆว่าคล้ายๆแฟนผมเลย และเราก็มีโอกาสทำความรู้จักกันนิดหน่อย....
     ถ้าให้เล่าแบบรวบรัดก็คือน้องเค้าดูถึงเนื้อถึงตัวพอสมควรแต่ไอ้ตัวผมก็เป็นประเภทใกล้ชิดสาวๆแล้วหวั่นไหวตลอด...แต่เท่าที่คุยกับเขาน้องเขามีความคิดความอ่านดีนะครับไม่ได้แรงแบบที่เข้าใจในตอนแรกดูเป็นผู้หญิงที่ดีคนนึงเชียวหล่ะ แต่ที่เป็นอย่างนี้อาจจะเป็นเพราะเขาเป็นคนไม่ถือตัวตามบุคคลิกเขามากกว่า...แล้วคืนมันที่ 1 มกราคม 54 ดันมีสถานการณ์ที่เหมือนต่างคนต่างหลวมตัวหลวมใจได้ใกล้ชิดกันในระดับนึง(ส่วนนึงอาจจะมาจากที่เราทั้ง2คนดื่มเหล้ากันด้วย)แต่ไม่ถึงขนาดมีอะไรกันนะครับ ก็แค่กอดจูบกันพอประมาณ(ผมยอมรับนะครับว่ารู้สึกดีกับน้องเขามากๆและคิดว่าน้องเขาก็น่าจะคิดเหมือนกันและขอออกตัวไว้ก่อนเลยว่าที่ทำไปนั้นไม่ใช่เพราะฉวยโอกาสแต่เพราะรู้สึกดีด้วยจริงๆ)คืนนั้นกว่าจะนอนหลับได้คิดอยู่นานว่าจะทำยังไงดี...จะขอเบอร์ดีไหมแต่จะดีเหรอเพราะเราก็มีแฟนอยู่(ส่วนน้องเขาเท่าที่คุยกันคาดว่าน่าจะไม่มีใคร)...
     พอมาเช้าวันรุ่งขึ้นน้องเขาก็เหมือนมาใกล้ชิดผมมากขึ้นแต่ผมก็ต้องวางตัวพอสมควรเพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียดต่อหน้าญาติๆ และผมก็เลยตัดสินใจว่าให้มันจบกันเพียงแค่นี้ดีกว่า..หลังจากจบทริปนี้ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกลับกรุงเทพฯ แต่กลับกลายเป็นว่าผมอดรนทนไม่ไหวรู้สึกคิดถึงแล้วก็รู้สึกว่าอยากจะหาโอกาสเจอกันทำความรู้จักกันอีก ผมเลยโทรไปขอเบอร์น้องเขาจากเพื่อนเขาที่มาด้วยแล้วผมก็โทรไปจนได้...โทรไปคุยก็คุยกันดีแต่สิ่งที่ผมสัมผัสได้ในทุกๆครั้งที่เราคุยโทรศัพท์กันก็คือเหมือนน้องเขาจะมีใจชอบผมจริงๆจนมันเริ่มทำให้ผมไม่สบายใจ
     คุยกันได้2-3วันผมก็เลยตัดสินใจที่จะสารภาพกับเขาดีกว่าว่าผมมีแฟนแล้วเพราะไม่อยากจะทำร้ายเขาอีก...ตอนแรกเขาก็ประมาณว่าตักพ้อผมว่าแล้วมาขอเบอร์เขาทำไม ต้องการจะเอาชนะเขาเหรอ แต่ผมก็บอกว่ามันคิดถึงจริงๆเลยอดรนทนไม่ไหว แล้วเราก็คุยไปซักพัก หลังๆเขาก็ทำทีเหมือนเข้าใจและยอมรับกับสิ่งที่ผมตัดสินใจบอก...แต่ในใจความที่สนทนากันมีอยู่ประโยคนึงที่เขาถามผมว่าแรกเจอมองเขายังไง ผมก็ว่าดูเหมือนเขาจะแรงๆแต่พอรู้จักกันแล้วมันไม่ใช่ และมีช่วงนึงที่ผมพูดออกไปว่าผมตกใจที่เห็นเขาแสดงออกกับผมเร็วขนาดนี้แต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกได้ถึงความรู้สึกดีๆของเขาที่แสดงออกมาต่อผม..และผมก็แสดงออกไปจากความรู้สึกดีๆเช่นกัน(ยอมรับครับว่าพยายามสรรหาทุกคำพูดเพื่อไม่ให้เขารู้สึกแย่มากที่สุด...แต่ก็พูดมาจากความรู้สึกผมจริงๆนะครับ) ซึ่งคืนนั้นก็เหมือนเขาจะเข้าใจด้วยดี...
     แต่วันรุ่งขึ้นเขาก็โทรมาหาผมคุยกันปกติแต่ก็มีคำว่าคิดถึงออกมาจากปากเขา และเขายังบอกว่าถ้าว่างโทรมาหาด้วยนะอยากคุยด้วย..แต่วันนั้นผมก็ไม่ได้โทรไป
     วันถัดมาเขาโทรมาแล้วผมก็โทรกลับคุยกันแรกๆเหมือนจะดี ซักพักเขาเริ่มออกตัวว่าที่เผลอพูดว่าคิดถึงหน่ะมันก็แค่เรื่องปกติของเขา เขาว่าเขาก็พูดคำนี้ติดปากกับแทบทุกคน อย่าไปคิดจริงจัง เขาก็เป็นอย่างนี้แหล่ะขี้อ้อนไปทั่ว แล้วก็ออกตัวว่าขำผมที่ผมทำเหมือนเป็นอะไรมากไปป่าว เขาไม่ได้คิดอะไรกับผมขนาดนั้น(แต่ในคืนวันที่ผมสารภาพเขาเองก็ยอมรับว่าชอบและรู้สึกดีกับผม...การแสดงออกของเขามันเลยมาไวเกินไปหน่อย)เขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับผมมากนักหรอก แล้วก็ต่อว่าผมว่าไม่มีสิทธิ์มาวิจารณ์ว่าเขาดูแรงไม่แรงยังไง แล้วก็ไม่ต้องมาพูดให้ตัวเองดูดีรู้ไหมว่าที่ยกเหตุผลมาอธิบายต่างๆนั้นเหมือนจะดูดีแต่มันทำให้เขาดูเป็นผู้หญิงไร้ค่า...คุยไปคุยมาเขาก็น้ำตาแตกประมาณว่าทำไมต้องมาทำกับเขาอย่างนี้ มันน่าจะจบกันตั้งแต่วันที่เราแยกกันแล้ว ยังจะหาเรื่องโทรหาเขาทำไมทำกับเขาอย่างนี้สะใจแล้วสิ ทำให้เขาดูเป็นผู้หญิงไร้ค่า ทำให้เขาดูfail สนุกนักใช่ไหม พอใจแล้วสิ...หลังจากนั้นเขาก็วางหูไปเลย
     ผมไม่สบายใจเลยโทรไปหาเพื่อนเขา เพื่อนเขาก็ประมาณว่าน้องเขาอ่ะท่าทางจะชอบผมจริงๆ แล้วที่ผมโทรไปก็กลายเป็นเหมือนทำให้เขามีความหวัง หลังจากนั้นผมก็ไปหักดิบเขาซะงั้น...
     หลังจากนั้นผมโทรไปเขาก็ไม่รับสายผมอีกเลย ผมทำได้แค่ส่งข้อความไปอย่างเดียว ผมเครียดมากเลยครับ เพราะผมหวังดีกับเขาและเห็นว่าเขาเป็นคนดีเลยไม่อยากจะหลอกเขาอีก...จึงรีบตัดสินใจบอกเขา....แล้วทำไมเรื่องมันกลับกลายเป็นอย่างนี้ไปได้ครับ...ผมจะทำไงดีครับเนี่ย...รู้สึกผิด...และก็สงสารเขาจริงๆ